In de auto beslis ik vastberaden om ze te laten amputeren
Inmiddels was het lente 2017. De tijd vloog voorbij met al die therapieën. Helaas voelde het steeds meer dan verloren tijd. Ik had een laatste evaluatie gesprek met de praktijk. Onderweg, op de dijk terug richting huis, heb ik een belangrijke beslissing genomen.
Alle therapieën die zinvol konden zijn, alle moeizame artsenbezoeken, alle rot medicijnen en vage supplementen die voor geen meter werkte; dit waren zoveel teleurstellingen in korte tijd.
Hoeveel kan ik nog aan, en vooral: hoe kan ik weer een kwalitatief goed leven gaan leiden? M.a.w. hoe krijg ik mijn leven weer terug?
Het gesprek met mezelf
- Oké, ik ben er klaar mee. Ze gaan er af. Amputeren die handel.
- Wát, denk ik dat echt?
- Ja, er zijn genoeg mensen met protheses die een normaal leven leiden. Toevallig ken ik er twee persoonlijk.
- Zijn er écht geen andere mogelijkheden meer?
- Nee, het lijstje is leeg. Dat weet ik toch? Ik word er niet jonger op, hoor.
- Juist daarom heb ik nog tijd om verder naar behandelingen te zoeken.
- Nee, er is niets meer. Het is klaar. Ik wil geen teleurstellingen meer. Amputeren is mijn oplossing.
- Meen ik dat serieus?
- Ja.
- Oké. ‘t Is jouw lichaam.
En toen voelde ik een rust over me heen komen.
Voor mezelf gehouden
Deze beslissing dat ik m’n voeten wilde laten amputeren, heb ik ruim een jaar voor mezelf gehouden. Vanaf die tijd heb ik nog wel wat nieuwe therapieën ondergaan. Die heb ik net als alle andere therapieën, ook met volle overtuiging volbracht. Maar helaas faalden die ook.
Na deze beslissing zocht ik contact met een fysiotherapeut in Haarlem, Bart van Buchem, specialist op fantoompijn. We hebben veel gesprekken gehad, waarbij ik veel geleerd heb over hoe pijn werkt en de pijnbeleving in de hersens.
‘Als de opties goed zijn, is het niet moeilijk om de juiste beslissing te maken.’
– Robert Half, Amerikaans zakenman (1918-2001)
Omdat hij goede resultaten had met fantoompijn therapie, kreeg ik nog meer rust bij mijn radicale beslissing. Ik realiseerde me heel goed dat ik nog een lange weg had te gaan, maar ik zag weer een toekomst.
Hét gesprek met Jerry over het amputeren
Tegen Jerry had ik bewust nog niets gezegd. Ik wilde eerst m’n huiswerk doen. Half december was ik zover en overtuigd. Dat gesprek was moeilijk, Jerry schrok. Hij wist niet dat ik al zo lang met die gedachte speelde. Hij stond er in eerste instantie niet achter.
Hij wist (weet) dat wat ik in m’n kop heb zitten, niet in m’n kont zit. En hij gaf ook toe, dat het zo ook niet meer langer gaat. Tijdens ons gesprek van een maand later, begon hij de realiteit ook meer in te zien. En zo zijn we er samen steeds dichter naartoe gegroeid.
Tenzij er een wonder zou gebeuren.
Bekijk hier mijn motivatielijst voor mijn dubbelzijdige onderbeen amputatie.
Lees meer
Een doorbraak: zenuwschade door een te hoog vitamine B6 gehalte