Mijn breuk met Frank Jol was een verstandige beslissing

Geloof het of niet, maar bij Frank Jol is het ook één grote teleurstelling geworden.

Ook voor dit artikel heb ik nagedacht of het zou schrijven, maar mijn blog is nou eenmaal een reflectie van alle gebeurtenissen, dus de ontwikkeling bij Frank Jol is daar wel een belangrijk onderdeel van.

Ik kreeg maar geen voeten

Het goede nieuws is dat 2022 niet helemaal verloren is geweest; ik ben fitter geworden, eindelijk wat kilo’s afgevallen, heb mijn balans staand terug gekregen. Maar de reden dat ik afscheid heb genomen van Frank en zijn team is omdat:
a: alles daar óók zo lang duurde,
b: de communicatie vanuit Frank vaak bot en botsend verliep,
c: omdat ik me niet gehoord voelde, en
d: omdat ik geen voeten kreeg waarvoor ook steeds nieuwe voorwaarden werden gesteld.

Hun beloftes dat ze zo snel kunnen schakelen hebben ze niet waargemaakt. Hierdoor is de kwaliteit en vaart in mijn traject onder druk komen te staan, wat voor mij serieuze gevolgen heeft.

4 weken wachten op de 1e set

De start verliep al redelijk stroef. Ik werd op 24 april gegipst, en kreeg pas op 25 mei de 1e set (proef)kokers. Een maand later dan de verwachting van 2 weken (wat al langer was dan bij Reade). Ondanks dat het rare protheses met stubbies waren waar ik niet echt op kon lopen, was ik toch blij de wereld weer op 1.80m hoog te kunnen zien. Ook kon ik er al vrij snel de gevraagde balansoefeningen op doen, dus ik maakte een snelle groeicurve.

De zomer van 2022

De zomer van 2022 gooide roet in het eten. Omdat hun locatie in een ‘dug out’ zit en er nul ventilatie is, was het gemiddeld 27-30 graden binnen, en buiten was het niet veel aangenamer. Maar aangezien ik thuis airco heb, gingen de oefeningen met de 3 fysio’s thuis wel vaak door. Hierdoor kon ik me fysiek goed voorbereiden op hun voorwaarden om voeten te krijgen.

De slechte bereikbaarheid van hun dug-out

Wat niet een doorslaggevende factor was, maar wel aan het einde meespeelde in mijn beslissing, was mijn grote ergernis, namelijk de bereikbaarheid van hun pand: Ze zitten in een dug-out op de atletiekbaan achter het sportcomplex Friendship Sports Centre in Amsterdam-Noord. Het is lastig te bereiken, en binnen is het klein, krap, benauwd en druk.

Omdat ik nog in een rolstoel zat, kon ik door de vele (hoge) drempels en steile hellingen er zelfstandig niet komen. Ook was de locatie nagenoeg onvindbaar voor taxi’s, maar goed, de drempels en hellingen vond ik het ergst. Totaal niet rolstoel toegankelijk, en dat voor een prothesemaker?

Ik nam alles voor lief omdat het eind augustus koeler werd, en ik eindelijk kon laten zien wat ik thuis allemaal voor kunstjes had geoefend. De fysio was zeer onder de indruk en 1e week september beaamde ze dat ik helemaal klaar was om voeten te krijgen.

En toen ging het mis

Maar toen ging het mis. De volgende afspraak met Frank was pas ruim 3 weken later. Nadat hij m’n stompen opnieuw had opgemeten voor de 2e set kokers, gaf ik ook aan dat ik er emotioneel doorheen zat, en ik nu écht voeten wilde. Hoeveel is dat gevraagd?? Maar Frank reageerde als door een wesp gestoken; hij zei op een botte en strenge toon dat hij vasthield aan zijn conservatieve aanpak, anders stopte hij ermee.

De aarde spleet zich weer onder mij open – Het gevoel wéér voor het blok gezet te worden, totaal géén inspraak te hebben, en zó bot toegesproken te worden, het kan toch niet waar zijn dat dat wéér gebeurd??

Razende Roeland

Op dat moment dacht ik ‘Oke, dan gaan we nu weg want het is genoeg geweest’. Ik gaf hem als afsluiter nog de feedback dat hij als een ‘razende Roeland over mij heen denderde’, waarna ik m’n tas wilde pakken en weggaan.

Maar toen veranderde de sfeer. De twee fysio’s begonnen te grinniken en Frank keek ineens omlaag en zei ‘Ja, dat zeggen er meer…’. Toen ik zag dat hij de hand in eigen boezem stak en toegaf, kreeg ik weer wat hoop en ben ik blijven zitten.

Uiteindelijk hebben we die clash later die week verder uitgesproken, waarbij ik aangaf dat ik voortaan niet meer zo behandeld wil worden. En hij gaf zowaar toe dat hij e.e.a. niet goed had aangepakt. Vanaf dat gesprek was alles weer oké, ‘we gaan er samen wat moois van maken’.

Wachten, wachten en wachten: 7 weken lang

Maar in oktober en november was het weer wachten wachten wachten. Na vele keren navragen, de fysio die haar stinkende best deed om het vlot te trekken, duurde het maar liefst 7 weken voordat m’n 2e set protheses klaar waren (15 november). Zónder voeten. Maar oké, de stubbies waren bedoeld om weer het eerste contactgevoel te krijgen.

Inmiddels waren de voeten besteld, zodra die binnenkwamen zou hij ze eronder zetten. Drie keer raden: die voeten kwamen niet binnen – uiteindelijk duurde dat 2 maanden. Wat bizar. Er zit toch geen chip in? En is er dan geen alternatief? Kom op jongens, ik moet dóór!

Commitment???

Toen ik 2e week december weer langskwam voor koker aanpassingen (die inmiddels alweer te wijd waren), ontstond er van het ene op het andere moment wéér een clash. Frank zei ‘out of the blue’ heel bot dat hij binnenkort ‘eens een hartig woordje met mij wilde praten over mijn commitment’. En toen brak er iets in mij.

Ik reageerde nog stamelend met: ‘Míjn commitment? Kunnen we het dan ook hebben over jullie commitment??!’ Hij beaamde dat min of meer, ja, er moeten nieuwe afspraken gemaakt worden.

Als bonus voegde hij er nog aan toe dat ik pas voeten zou krijgen als ik ‘op de stubbies met losse handen in de brug kon lopen’. Wacht even.., dáár is nooit eerder over gesproken! Hij stelde opeens ijskoud nieuwe voorwaarden om voeten te krijgen.

Na de krak van een minuut geleden, landde er nu ook een zware knoop in m’n maag: Mijn nieuwe leven werd ineens nog verder naar de toekomst ‘gezapt’.

Ik dacht nog dat het een grap was, maar dan was deze wel erg misplaatst en zeer ongepast gezien mijn mentale toestand. Maar ik was zo uit het veld geslagen, dat ik op dat moment niet verder kon met de oefeningen in de loopbrug. Ik ben abrupt gestopt en we zijn naar huis gegaan. In de auto zei ik tegen Jerry ‘dit was de laatste keer dat ik hier ben geweest’.

Druk druk druk

Enkele dagen later, op 15 december, heb ik ze een hele nette afscheidsbrief gestuurd. Mijn conclusie was dat zij in 2022 teveel patiënten hebben aangenomen wat ze niet aankonden. Plus een interne verbouwing wat vooral bij Frank voor veel irritaties zorgde. Allemaal plausibele redenen voor stress, maar omdat zover te laten komen dat je eigen patiënten daaronder moeten lijden??

Toen de fysio 2 dagen later belde, want ze was erg geschrokken van mijn brief, beaamde ze alles eerlijk. Ze zei dat het team de hand in eigen boezem zou steken, ze hadden het anders moeten aanpakken, ze hebben veel van mijn situatie geleerd. Ze stelde voor om een nieuwe start te maken, maar daar wilde ik over nadenken. We spraken in ieder geval af om het ‘over de feestdagen heen te tillen’. Ze zou me begin januari weer bellen.

Volledig genegeerd

Op 10 januari belde ze inderdaad om te bespreken wat er nog mogelijk was. Ik gaf aan dat ik geen risico’s meer kon nemen m.b.t. de botte (en vaak ook geen) communicatie, en zeker geen wacht-trauma’s meer kon incasseren. Dat begreep ze volkomen.

Omdat het mij nog wel zou helpen om van Frank een of ander excuus terug te krijgen, zou ze me nog terugbellen, sowieso om het telefonisch definitief af te sluiten. Maar toen bleef het stil aan de overkant.

Na 2 weken wachten heb ik maar weer een mail gestuurd ‘Hallo, zijn jullie er nog?’. Maar het blijft stil.

Hand in eigen boezem graag!

Nu zal Frank op zijn holistische manier wel denken dat ik mezelf als een slachtoffer neerzet. Maar kom op zeg:

Ik communiceer altijd op een rustige, respectvolle, bedachtzame en nette assertieve manier, ook als ik zelf geëmotioneerd ben. Ik schreeuw, vloek, tier en beschuldig nooit. Maar OMG, wat ben ik van binnen woedend.

Het was niet nodig geweest

Frank pocht vaak dat hij zo’n eigengereid persoon is en bekend staat als een klootzak (zijn eigen woorden). Anderen die hem kennen (die ik ook ken), bevestigen ook dat hij ‘geen makkelijk man is’. Ja, dat heeft hij zeker waargemaakt. Helaas realiseert hij zich niet dat dat zijn patiënten enorm kan schaden.

Het lange wachten, de clashes, misverstanden en discussies hebben ontzettend veel energie van me gekost. Ik kan niet anders zeggen dat óók 2022 een flinke negatieve impact op mijn leven heeft gehad. En dat was niet nodig geweest.

De wereld zal weer opengaan

Inmiddels heb ik mezelf weer opgeraapt, afgestoft en op het paard gezet, met – ik ben heel eerlijk – tussendoor nog best veel verdrietige dagen.

Hoe dan ook: mijn nieuwe toekomst zal zich binnenkort gaan ontvouwen. Ik adviseer je om mijn volgende artikelen in de gaten te houden. Want als je mij inmiddels een beetje kent: plan C (wat eigenlijk plan A was) is al in werking gesteld.

P.s.: Vanwege hun stilzwijgen heb ik inmiddels (februari 2023) een officiële klacht ingediend bij de klachtencommissie.

Lees hier wanneer de eerste conflicten met Frank zijn begonnen.

Lees meer

Quarantaine stress? Ik leef al 6 jaar in een bubbel!

Lees hier meer over mij

U heeft zojuist gelezen: Mijn breuk met Frank Jol was een verstandige beslissing