Yolanda loopt door!

Dit is mijn verhaal over mijn strijd om dubbelzijdig geamputeerd te worden.

Na 5 pijnlijke en uitzichtloze jaren van invaliditeit door een zeldzame vaataandoening, werd het van levensbelang om weer kwaliteit in mijn leven terug te krijgen.

Daarom ik heb bij vele artsen gepleit voor dubbelzijdige onderbeenamputaties, wat ontzettend veel energie en tijd heeft gekost. Het is triest dat een patiënt zó moet strijden om pijnvrij te zijn en weer normaal te kunnen leven. Maar uiteindelijk is me dat gelukt.

Door mijn overlevingsdrang, doorzettingsvermogen, wilskracht en een kanjer van een partner, ga ik weer op mijn pootjes terecht komen!

In het kort

2011: Bij warmte krijg ik ineens last van prikkelende wreven op mijn voeten, bij koelte (onder 22C) is er niets aan de hand.
2012: De branderige prikkels op mijn wreven nemen toe, zomers kan ik alleen nog teenslippers verdragen.
2014: De brandende pijn begint nu al bij 18C, ik heb altijd waterspray bij me om te koelen.
2015: De neuroloog constateert een extreem hoog B6 gehalte. Diagnose: Zenuwschade door Dunne Vezel Neuropathie door intoxicatie van stapeling pyridoxine (B6). Geen behandeling mogelijk.
2016: Na gebruik van Capsaicine crème ontploffen mijn voeten extreem, resultaat: vaatschade. Artsen hebben dit nog nooit gezien.
2017: Invaliditeit breidt zich snel uit; ik kan niet meer autorijden, kom niet meer in winkels, kan niet meer dan enkele minuten staan laat staan wandelen, de nachten zijn een hel.
2018: Veel alternatieve therapieën falen. Geen arts weet wat ik heb. Voor het eerst valt een vermoeden van ‘Erythromyalgie’, waar geen behandeling voor is.
2019: Door de wanhoop van extreme pijnen, volledige invaliditeit en leven in een airco bubbel, besluit ik dat ik dubbelzijdig onderbeens geamputeerd wil worden, maar artsen weigeren, ondanks mijn snelle achteruitgang.
2019: Ik ben doodziek en verzwak snel, maar word toch afgewezen voor amputatie in het UMCG én het Radboud, mijn wereld stort in.
2020: Na lange gevechten en onnodig uitstel van artsen, word ik in juni en september eindelijk geamputeerd. Wat een enorme verlossing.
2021: Revalidatiecentrum Reade faalt om mij goede protheses aan te meten wat niet aan mij ligt (en houdt mij, naast hun geklooi, maanden aan het lijntje).
2022: De overstap naar Frank Jol wordt ook een teleurstelling. Ook hij faalt om mij protheses aan te meten (wat niet aan mij ligt), en laat mij, naast zijn arrogante aanpak, ook maanden wachten.
2023: De overstap naar het MRC in Doorn is mijn redding. Niels slaagt er wél in om goede protheses te maken. Echter ben ik door alle gebeurtenissen flink verzwakt, meer dan ik zou willen en moeten zijn.

‘Je kunt de wind niet veranderen, wel hoe je zeilen staan.’
– Onbekend – maar ik zou het zelf geschreven kunnen hebben

Zie hier de video’s van mijn eerste pasjes

Overzicht van alle artikelen

Yolanda Loopt Door is het online dagboek van Yolanda Lippens waarin zij haar weg beschrijft over haar onderbeenamputaties en het leven met protheses.