Omdat de 1e amputatie wel goed is gegaan, maar mij fysiek toch zwaar is gevallen, moest ik eerst aansterken voordat m’n linker onderbeen geamputeerd kan worden. Ik wilde pertinent niet naar een verpleegtehuis.
Dus heb thuis alles goed geregeld, zonder dat Jerry teveel belast wordt. Gelukkig en toevallig had hij 4 weken vrij, maar de eerste 2 weken heb ik hulp van de Thuiszorg gehad.
De juiste morfine
De laatste dagen in het ziekenhuis was ik losgekoppeld van het infuus, en begon de zoektocht naar een thuis-morfine (geen infuus). Dit bleek nog een hele puzzel met allerlei nare bijwerkingen. Pas na 2 weken thuis sloeg de MS Contin in combinatie met Oxycodon aan.
Bed bureau
Todor, onze vaste timmerman, bood aan om een bed bureau voor me te maken, zodat ik op bed toch online kan zijn. Top idee! Dus ik kon comfortabel in m’n bed in de woonkamer liggen, met al m’n spulletjes om me heen. Als ik online wilde zijn kon dat, en een dutje doen kon ook.
Alles ging steeds wat beter. Ik had de Thuiszorg afgezegd, ik kon inmiddels steeds meer zelf, en met hier en daar Jerry‘s hulp ging het uitstekend. Maar…
De teenwond
… toen kwam de stoot tegen het bed. Ik had bij de Ergotherapeut al aangegeven dat het (leen)bed voor mij te klein was; met mijn linkerbeen ben ik toch nog 1.81 m. Maar dat duurde en duurde maar.
En toen ‘s nachts tijdens het omdraaien, werd ik wakker met een keiharde gil. Ik vloog rechtop, en zag dat ik met mijn middelste teen frontaal tegen de ijzeren rand van het bed had gestoten.
Misselijk van de pijn
Jerry hoorde de gil, zo hard was die, en kwam direct naar beneden. Wat een helse pijn, ik werd (weer eens) misselijk en beroerd van de hoge pijnscore. Ik zat te zuchten, puffen, kreunen. Ik nam direct medicatie in, waarna de pijn wat zakte.
De volgende dag leek het wel mee te vallen, maar toch wilde de wond niet genezen. Het werd alleen maar erger. Het bleek wéér een bloedblaar te zijn die weer naar boven kwam. Hoe herkenbaar.
Wond met staartje
Omdat mijn doorbloeding zo slecht was, genas de wond ook nauwelijks. Flaminal zalf werkte averechts; het beschermend vliesje verstikte de boel, waardoor het juist meer ging ontsteken.
‘De tijd heelt alle wonden, maar soms gaat daar een tijd overheen…
– Catherine Aird, Engels detectiveschrijfster (1930-)
Dr. Wisselink gaf hij een anti-bioticakuur, maar die werkt niet. De huisarts is enkele keren langs geweest, heeft die kuur verlengd. Maar het sloeg niet aan, ik werd er alleen maar ziek van. En dat was niet van de 1e amputatie maar door die heftige wond.
Toch weer aan de morfine
Ik wilde z.s.m. de 2e operatie, maar er liepen nog bloedonderzoeken en pathologisch onderzoek wat eerst afgerond en overlegd moest worden. En aansluitend ging Wisselink ook nog 3 weken met vakantie.
Dus dan maar weer aan de morfine. Het pijnteam stond me weer geweldig telefonisch bij. Gelukkig wisten we de juiste morfine, in combinatie met Oxycodon, dus ik was weer 24/7 aan het ‘suffen’.
Als je wonden eng of vies vindt, kan je beter NIET naar onderstaande foto’s kijken.
De huisarts kwam regelmatig controleren. Zolang ik geen koorts heb, zal de ontsteking niet naar binnen slaan. OMG: Wat zal ik DUBBEL blij zijn na de dubbelzijdige amputatie waardoor ik verlost wordt van dit laatste blok aan m’n been!
Foto’s van de teenwond en linkervoet
- Foto 1 = 20 juli 2020, er lijkt nog niet zoveel aan de hand
- Foto 2 = 5 aug 2020, onhoudbare pijn, het vliesje zit los, de blaar/wond is zichtbaar
- Foto 3 = 18 aug 2020, het vliesje heb ik er voorzichtig afgespoeld, nog steeds ontzettende pijn
- Foto 4 = 21 sept 2020, de wond is groter en pijnlijker geworden.
Lees meer
Verblijven in een 2 persoonskamer? Nooit!
U heeft zojuist gelezen: Thuis herstellen voor de 2e amputatie, maar aansterken lukt niet