Frank Jol, wanneer krijg ik nou eens mijn voeten in plaats van stubbies?!!

Mijn nieuwe start bij Frank Jol had een vertraging van 2 maanden doordat a: Reade moeilijk deed over de doorverwijzing, en b: er een Coronagolf door het team van Frank raasde. Uiteindelijk heeft mijn anesthesioloog (VUMC) een nieuwe verwijzing gestuurd, en had het team zich ondertussen mentaal kunnen voorbereiden op mijn komst.

In april werd ik gegipst en – helaas een maand later – was het dan zover, ik zou mijn eerste Jol-protheses ontmoeten. Toen Frank aankwam met de 2 kokers dacht ik dat hij een fout had gemaakt. ‘Je vindt ze niet mooi, he?’ vroeg hij. Waarop ik antwoordde ‘Nou, dat boeit me niet, maar waar zijn m’n voeten?!’

Stubbies

Aangezien ik nooit iets over deze ‘blokken als voeten’ stubbies had gelezen, gezien of gehoord, kon ik het maar moeilijk geloven. Uiteindelijk werd me verteld dat deze ‘stubbies’ onderdeel waren van het proces om mij te ‘verticaliseren’.

Het was inderdaad zo dat ik de laatste 5 jaar weinig, en tot 2 jaar terug niet meer had gelopen. Het plan was dus om eerst hiermee te gaan oefenen, maar daar had ik me niet op kunnen voorbereiden.

Luciferdoosjes?!

De stubbies leken wel op twee luciferdoosjes en zagen er akelig klein uit. In mijn jeugd ben ik nooit een held geweest op stelten, zelfs blikken met touwtjes vond ik doodeng, en naaldhakken zaten al helemaal niet in mijn collectie. En nu moest ik op een oppervlakte van een paar vierkante centimeters gaan staan en bewegen? Dacht het niet.

Voor mij ontbrak ook een goede onderbouwing, er werd niets uitgelegd, ik moest het maar gewoon doen. Qua uiterlijk boeide het me verder niet zo, ik wist dat dit nog maar de 1e set is van nog velen die gaan komen, en ze voorlopig van carbon daardoor extra stevig zijn gemaakt. Nou best.

Wat een geklooi!

Na enkele weken klooien ontwikkelde ik zoveel weerstand tegen die klote stubbies, dat ik mentaal een weer een flinke val maakte. Ik was zwaar teleurgesteld, gedemotiveerd en boos. Was ik hiervoor naar de bekende Frank Jol gegaan? Ik moet dóór, ik wil gewoon voeten, Frank!

Het enige voordeel wat ik ervaarde was dat ik pijnvrij kon staan op 1.80m hoogte. Eindelijk zag ik de wereld weer vanuit mijn aangeboren perspectief i.p.v. alleen maar tegen ruggen aankijken.

Het opstaan ging dan nog wel goed, maar het los staan en de balansoefeningen gingen moeizaam. Op een gegeven moment was ik het zo spuugzat, dat ik keihard heb aangegeven dat ik ‘gewoon voeten’ wil i.p.v. deze rotblokken.

Eindelijk onderbouwde uitleg

Bij de volgende meeting vertelde Frank eindelijk waarom hij zo overtuigd was over deze fase. Hij deed fysiek voor wat er mis kan gaan als we deze fase zouden overslaan, namelijk onbalans en meer kans op vallen. Hij pakte er een prothesevoet bij en legde uit dat het bewegen op deze stubbies je pas écht leert hoe je stompen kan trainen en een val op schoenen kan voorkomen. Althans, dat was zijn visie. Ik moest het maar aannemen.

Ik morde nog wat tegen, maar goed, op zich begreep ik het wel en kon ik er wel wat mee.

Een zieke zomer

Inmiddels brak de zomer aan en nam ik, omdat het eventjes (bleek later) goed ging, het initiatief voor enkele medicatiewisselingen en -afbouw. Maar dat verliep niet zo best; vanaf begin augustus ben ik twee maanden regelmatig dagenlang doodziek en uitgeschakeld geweest met heftige klachten door bijwerkingen. En oja, ik had ook nog last van de oorspronkelijke klachten. Kortom, de middelen waren 10 keer erger dan de kwaal.

Gelukkig vond ik na al dat pillengepuzzel eind september weer een nieuwe gewenning en enige balans. Eindelijk kon ik weer aan de slag met oefeningen doen.

Eindelijk wat kilo’s kwijt

Ondanks de onderbrekingen door de malaise, zijn gelukkig de eerste kilo’s weggesmolten. Ik heb wat kunnen fietsen; op goede dagen toch maar even opgebouwd naar 50 minuten. En wat ik voorspelde gebeurde ook: ik zag het vet zo van m’n lijf afglijden. Dus dat voorspelt wat goeds.

Ondanks m’n haat-liefde verhouding met de stubbies heb ik er flink op geoefend. Of het in mijn voordeel gaat uitpakken zullen we in de – hoop nabije – toekomst gaan zien.

Helaas is het in december 2022 toch heel vervelend uit elkaar geklapt bij Frank Jol, lees hoe dat is gegaan.