Drie maanden lang dagelijks wondverpleegkundigen over de vloer
Bovenstaande foto laat de wonden op de hiel van mijn rechtervoet zien, veroorzaakt door de stoot in de tank.
Zoals ik al eerder schreef, heeft de stoot in de hyperbare zuurstof tank dramatische gevolgen gehad. De eerste weken voelde ik wel een pijnlijke plek, maar zag verder niets bijzonders.
Pas na twee maanden werd het duidelijk dat het diepgelegen bloedblaar was die naar boven was gekomen. Enige druk op die blaar deed ontzettend veel pijn, dus prikte ik hem open. (Ja, mijn huisarts heeft me daarvoor al een standje gegeven.)
Wachten op elkaar
In principe luchtte dit wel op. Maar het ongelukkige was dat er op andere plekken continu andere bloedblaren naar boven kwamen.
Het bleek dat m’n hele hiel beurs was, met op meerdere plekken blaren die één voor één, wachtend op elkaar, naar boven kwamen. Maar dat was niet het enige.
Slechte doorbloeding
Mijn voeten hadden een slechte doorbloeding omdat ik ze alsmaar koud moest houden om ‘flares’ te voorkomen. Dus was de genezing minimaal.
Daarbij schuurde de huid tegen m’n teenslippers en voetenkussen in bed. De oorzaak was dus steeds ook een onvermijdbare uitlokker.
‘De tijd heelt alle wonden, maar sommige wonden hebben alle tijd.’
– Ronald Goedemondt (cabaretier)
Het verband warmde mijn voeten op
Mijn huisarts wilde dat er een wondverpleegkundige langs zou komen, en dat gebeurde ook. En wel voor drie maanden, bijna iedere dag.
Omdat ik flinke wonden had moest ik schuimverband gebruiken. Maar dit is dik en isoleert, dus warmen mijn voeten op.
Tijdens de nacht weer losknippen
Dit verband kon ik daarom ’s nachts niet verdragen. Vaak gebeurde het dat ik het verband voor het slapen of tijdens de nacht weer losknipte om te kunnen koelen met de ventilator en airco.
Daarom moesten de wondverpleegkundigen vaker terugkomen dan de bedoeling was. Wat ze overigens helemaal niet erg vonden, ze deden alles met liefde.
Ik kon niet meer naar beneden
Op een gegeven moment leerde ik zelf de handigheid, waarna de dames niet meer langs hoefde te komen.
Maar er speelde nog iets mee; de voordeur openen kostte me teveel energie. Ik was in slechte conditie (trap af en op), en het lopen op de wonden (!) creëerden nieuwe heftige pijnen.
Ontelbare gaasjes, zalf en rollen
Uiteindelijk heb ik ruim twee jaar m’n wonden zelf verzorgd. Als ik er nét niet bij kon of ik er te ziek voor was, deed Jerry het met veel geduld. Er zijn ontelbare gaasjes, zalf en verbandrollen door m’n handen gegaan.
Maar ja, hoe lang moest ik hier nog mee doorgaan, en hoe vaak moesten de wondverpleegkundigen nog langskomen? Er was weinig uitzicht dat dit ooit goed zou komen.