Chirurg Prof. dr. Wisselink van het VUMC is mijn mega ultra superheld!
Al in mei 2019 gaf dr. Wisselink al min of meer zijn toezegging; ‘Als niemand anders het wil doen, wil ik het wel doen’. Eindelijk een arts die het snapt!
Dat dit sneller was gezegd dan uitgevoerd, werd me later pas duidelijk. Hij had een team nodig die er óók achter staat. Maar dat zou wel lukken, begreep ik (of wilde ik horen).
Paniek na Frölke
Nadat Frölke de grond onder m’n pijnlijke voeten wegsloeg, sloeg direct de paniek toe. Snel plande ik een gesprek in met Wisselink, want zou hij zich aan zijn woord houden van afgelopen mei?
Dit gesprek eind oktober verliep helaas moeizaam. Want ik wilde dat hij z’n toezegging drie keer mét drie getuigen herhaalde en in drievoud op papier ondertekende. Maar daar trapte hij niet in.
Grappenmaker
Hij wilde eerst zeker zijn dat hij niet te maken had met een grappenmaker die aandacht wilde. Want, zo was zijn reactie ‘Ik heb al wat gekke dingen meegemaakt’.
‘Helden blijken er te zijn wanneer je ze nodig hebt.’
– Ronald Steel, Amerikaans historicus (1931-)
Op de één of andere manier wilde hij vanuit m’n hete tenen horen dat mijn pijn zo ondragelijk was, dat amputatie voor mij écht de enige oplossing was. En dat gebeurde. Aan het einde van het gesprek vonden we elkaar weer, en zou hij zijn team gaan samenstellen.
Naar de Eerste Hulp
Maar ruim een maand later, op ma. 2 december, waren de wonden zó erg, dat ik er misselijk van was. M’n voeten zagen er zwart uit, de pijn was score 9 (0-10). Omdat er nog steeds niets was gepland, adviseerde een bevriende arts mij me bij de Eerste Hulp te melden.
Samen met mijn allerliefste buurjongen zijn we in de auto gestapt naar het VUMC. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Direct kreeg ik een tussendoor afspraak met een collega van Wisselink
Zij kende mijn dossier en schrok. Ze wilde me opnemen, maar realiseerde zich ook dat ik thuis comfortabeler en koeler was.
Ze gaf me Oxycodon mee om de ergste pijn te dempen, maar heb ik niet durven gebruiken. Er werd ook direct een afspraak ingepland met Wisselink.
Wisselink was er ook klaar mee en voor
Toen Wisselink mij 2 dagen later zag, nam hij alle tijd en zag dat de tijd voor actie nu wel was aangebroken. Ter plekke pakte hij de telefoon om met de psychiater en het MRC te overleggen over de speaker. Ook zij stonden achter de beslissing voor een dubbelzijdige amputatie.
Nu zijn eigen team nog mee krijgen.
In zijn brief schrijft hij:
‘Onhoudbare chronische pijn voeten bij hoogstwaarschijnlijk erythromelalgie en chronisch pijnsyndroom. Falen van m.i. alle mogelijke medicinale therapie. Uitbehandeld bij de pijnpoli.
NB: in de literatuur vrijwel geen amputatiescasuïstiek in dit verband te vinden. Dus ook geen beschrijvingen van patiënten die slechter werden na amputatie.
Kijk, hij snapt het tenminste; ik heb in ieder geval één voet in de stijgbeugel!
De maand december werd daardoor een drukke artsenmaand, maar ik was blij. Eindelijk actie! Er komt een einde aan het gevecht en de uitzichtloosheid! Gesprekken met de revalidatiearts, anesthesioloog en fysio volgden.
En toen werd ik op 12 december gebeld; de operatie is gepland op 19 december!!
Toch?